وقتی همه چیز عادی و آرام میشود

از نوشتن پست قبلی ام 1 ماه گذشت و هر کسی که دو تا بچه کوچک داشته باشه و البته شرایط شاغلی و خانه داری و .... هم بهش اضافه میشود می تواند حدس بزنه که چقدر سخت  گذشت. اما این شرایط سخت برای همه عادی شده و الان اعضای 4 نفره خانواده ما توانسه اند با شرایط جدید وفق پیدا کنند . البته به غیر از هلیا عسلم که هنوز به جدایی های صبح ها عادت نکرده و وقتی صبح ها او را در آغوش مربی اش می گذارم چنان با ناخن های کوجکش مقنعه ام را چنگ می اندازد تا شاید راهی برای عدم جدایی بیابد و نمی داند که  جای این ناخن ها تا اعماق قلب من مینشیند ...اما مربی اش هر روز صبح با لبخندی به من اطمینان میدهد که گریه اش فقط دقایقی طول میکشه و به محض اینکه وارد کلاسش می شود آرام میشود و با بچه ها بازی می کند .و من با بوسیدن و بوئیدن هر روزه اش می گویم هلیای عسلم پس چرا صبح ها اینچنین به قلب و روح من چنگ می اندازی و باعث می شوی به قول بابایی با لب و لوچه آویزان بروم دانشگاه

در این یک ماه هلیا ی عسلم یک بحران دیگه را هم پشت سر گذاشت و یک هفته را در خانه به دلیل اسهال شدید در کنار من و مامان شهناز گذراند که چه هفته سختی بود پر از دلهره و اظطراب و احساس گناه و گریه و بی تابی و خدا را شکر که فعلا هلیای عزیزم و البته خود من توانستیم با این دو تا بحران جدایی و بیماری کنار بیایم و همه چیز خدا را شکر تا الان ختم به خیر شد

وای که چقدر سخت و طولانی گذشت